Glowne Sutty

Glowne sutty buddyzmu.

W tym dziale znajduja sie sutty ktore posiadaja kardynalne znaczenie dla buddyzmu definiujac go w relacji do celu jakim jest uwolnienia istot z pulapki cierpienia.
Zasadniczym tematem tego dzialu jest cierpienie ludzkie oraz droga wiodaca do wygasniecia cierpienia. Sutty te odnosza sie nie tylko do samego cierpienia, ale rowniez definiuja w ogolnym zarysie cala praktyke buddyjska.
Budda nie jest teoretykiem tworzacym doktryne czy jakas teorie bytu, ale praktykiem i nauczycielem ktory proponuje sprawdzona przez siebie metode postepowania i opisuje tylko to co faktycznie ma miejsce.
Wyrozniajaca buddyzm czesc nauczania stanowia sutty dotyczace refleksji poszukujacej w czlowieku jakiegos trwalego, niesmiertelnego elementu. Stanowia one zasadnicza czesc nauczania definiujac trzy uniwersalne cechy egzystencji:

nietrwalosc fenomenow (anicja),
uniwersalny stres, cierpienie (dukka),
brak duszy czy jakiegokolwiek stalego, wiecznego elementu (anatma).

Umieszczone tutaj sutty ustalaja pewne pojecia i struktury, szczegolnie te ktore skupiaja sie na definicji cierpienia oraz szerzej na analizie fenomenow oraz warunkow ich dynamicznego wspolistnienia. Sa to sutty stanowiace serce calego buddyzmu.